Μπήκε η άνοιξη, τα πουλάκια άρχισαν να κελαιδούν, οι αγροί πρασίνισαν, ο καιρός εχει αρχίσει και ζεσταίνει και νομίζω οτι είναι ώρα να αρχίσω να ζεσταίνω και εγω το σκούτερ για τις καλοκαιρινές μου εξορμήσεις.  Όποτε εχω ελεύθερο χρόνο, μια βόλτα με το σκούτερ με ξεκουράζει και με ανανεώνει. Η Πάτρα είναι ωραίο ορμητήριο για σύντομες μοτοβόλτες μια και την περιτριγυρίζουν βουνά αλλά και υπέροχες παραλίες. Αν και οι φίλοι μου δεν εχουν σκούτερ ή μηχανές και συνήθως πηγαίνω μόνος μου, πριν λίγους μήνες ενας παιδικός μου φίλος αγόρασε ενα παλιό BMW GTS 1200 και ξοψάει κι αυτός για βόλτες οπότε απο φέτος μάλλον απέκτησα παρεά στις μοτοεξορμήσεις μου!

Κάποια στιγμή που συναντηθήκαμε τον Απρίλη του πρότεινα να παμε μια μοτοβόλτα, να μάθει και αυτός τη μηχανή του και να νιώσει πόσο ωραία συναίσθηματα σου δημιουργεί ο ήχος του αέρα οταν είσαι πάνω σε μια μηχανή. Δέχτηκε με μεγάλη χαρά και ανυπομονησία. ¨Επρεπε να βρούμε μια μέρα που μπορούμε και οι δύο αλλά και να βρούμε το μέρος που θα πάμε. Η Πέμπτη 26 Απρίλη μας βόλευε και τους δυο μια και είχαμε ρεπό απο τη δουλειά μας. Γενικά οι καθημερινές εξορμήσεις, μιλώντας προσωπικά για μένα, προσφέρουν μια ασφάλεια. Την ασφάλεια του οτι και να συμβεί (φτου, φτου, φτου) είναι ανοιχτά τα μαγαζιά και βρίσκεις εύκολα λύση. Σε σχέση με ενα Σ/Κ που συνήθως είναι κλειστά τα συνεργεία, τα ανταλλακτικά και αν συμβεί κάτι (ξανά φτού, φτού, φτού) ψιλομπλέκεις και ταλαιπωριέσαι περισσότερο. Όμως όλα αυτά περιλαμβάνονται στην μαγεία της μοτοκίνησης!

Βάλαμε τους χάρτες κάτω (google maps) και αποφασίσαμε να πάμε στην Ι.Μ. Αγίων Αυγουστίνου και Σεραφείμ του Σαρώφ που τόσα εχουμε ακούσει εδω στην περιοχή μας και που είναι γύρω στα 15 λεπτά απο την Ναύπακτο προς το χωριό Τρίκορφο Δωρίδος. Αφου περιδιαβούμε τη μονή και τους χώρους της, θα γυρίζαμε πίσω προς Ναύπακτο και απο εκεί θα κατευθυνθούμε προς τη μεταλλική γέφυρα Μπανιά, στον επαρχιακό δρόμο που συνδέει τη Ναύπακτο με το Καρπενήσι και το Αγρίνιο. Μια πολύ παλιά, σιδερένια γέφυρα που στέκεται ακλόνητη πάνω απο τον Εύηνο ποταμό. Σκεφτήκαμε οτι θα ήταν ωραία να κάτσουμε εκεί να φάμε κάτι στα μαγαζάκα της περιοχής, που βρίσκονται ακριβώς δίπλα στο ποτάμι. Και μετά επιστροφή σιγά σιγά.

Ενα ταξίδι πάντα χρειάζεται μια προετοιμασία, και το σκούτερ αλλά και ο αναβάτης. Πήγα και έπλυνα το σκούτερ και αντικατέστησα και το φίλτρο αέρα μια και το εχω πάνω απο 2 χρόνια. ¨Ελεγξα το αέρα στα λάστιχα και οτι όλα δουλεύουν κανονικά. Το μόνο πρόβλημα που εχω είναι οτι μου εχει χαλάσει το χερούλι που ανοίγει το πορτάκι αποθήκευσης κάτω απο το τιμόνι και δεν μπορώ να το ανοίξω. Αν και εχω παραγγείλει καινούργιο, αυτο δεν εχει έρθει ακόμα με αποτέλεσμα να μην μπορώ να εκμεταλευτώ το μεγάλο χώρο αποθήκευσης που εχω εκει κάτω. Δεν πειράζε, ετσι κι αλλοιώς το SUZUKI BURGMAN 200 που εχω στην κατοχή μου εχει τεράστιους χώρους αποθήκευσης κάτω απο τη σέλα.

Φόρτισα κινητό , φόρτισα GPS, φόρτισα power bank και φόρτισα και τις 2 μικρές κάμερες που θα προσαρμόσω πάνω στο σκούτερ για να καταγράψω τα πιο ενδιαφέροντα σημεία της διαδρομής. Πήρα το κιτ επισκευής ελαστικών (απαραίτητο σε όλους...και αχρείαστο να είναι), αδιάβροχο (γιατι σε βουνό θα ανέβουμε, ποτέ δεν ξέρεις τι καιρο θα βρεις), μπουφάν, μπλούζα, νερό και διάφορα άλλα χρήσιμα για το ταξίδι. Μια μέρα πριν το ταξίδι πήγα και μια μικρή βόλτα για να ελέγξω το GPS και τις μικρές κάμερες και αποφασίσαμε το πρωι να αναχωρήσουμε κατα τις 9 το αργότερο. Η πρόβλεψη του καιρού ελεγε ηλιοφάνεια και καλό ήταν να μην αργήσουμε να αναχωρήσουμε και μας "ψήσει " ό ήλιος.

Κάτι η αγωνία, κάτι η προσμόνη, το επόμενο πρωί ξύπνησα νωρίς. ¨Εφαγα ενα καλό πρωινό (μπριζόλα που είχε μείνει απο το προηγούμενο βράδυ), ήπια το γαλατάκι μου με τα κορνφλεικς και περίμενα τηλέφωνο απο το Φάνη, Μιλήσαμε κατα τις 9 και 09:30 είχαμε ξεκινήσει και κατευθυνόμασταν προς την περιμετρική της Πάτρας με πορεία προς γέφυρα και Ναύπακτο. Η ηλιοφάνεια και το πρωινό δροσερό αεράκι μας προδιέθετε για μια πολύ ωραία μέρα. Η περιμετρική της Πάτρας αποτελείται απο 7 τούνελ και βγαίνοντας απο το τελευταίο ανοίγεται μπροστά σου η εθνική οδός με φόντο την καλωδιωτή γέφυρα Χαρίλαος Τρικούπης. Διασχίσαμε τη γέφυρα και σταματήσαμε στα διόδια να πληρώσουμε το αντίτιμο, 1,90 € είναι για μηχανάκια. Για τα αυτοκίνητα είναι πολύ ακριβό 13, 90 €. Η γεφυρα είναι ενα εξαιρετικό θαύμα μηχανικής αλλά απο τότε που κατασκευάστηκε κόπηκε η επικοινωνία με την Ναύπακτο. Ούτε εμείς πηγαίνουμε εκεί (κάτι που συνηθίζαμε κυρίως τα καλοκαίρια) ούτε αυτοί έρχονται στην Πάτρα, Το αντίτιμο των 13,90€ για το πήγαινε και 13,90 € για να επιστρέψεις μας κάνει ενα σύνολο 27,80 € που είναι ΠΑΡΑ πολύ ακριβό. Ίσως το ακριβότερο στον κόσμο. Γι αυτό και οι περισσότεροι, αν δεν βιάζονται πηγαίνουν ακόμα με τα φερρυ μποατ που έχουν μισή τιμή και βγάλε.

Μετά τη γέφυρα στρίψαμε δεξιά με κατεύθυνση την Ναύπακτο όπου είχαμε σχεδιάσει να σταματήσουμε για ενα καφεδάκι στο πανέμορφο ενετικό λιμάνι της πόλης. Σε 10 λεπτά ήμασταν στο λιμάνι, παρκάραμε τα μηχανάκια και πιάσαμε ενα τραπεζάκι κάτω απο την σκιά του μεγάλου πλάτανου που στέκεται αγέρωχος στην άκρη της πλατείας.

Πω, πω, τι ωραία που είναι! Καφεδάκι κάτω απο την σκιά, ωραία δροσιά, ησυχία...για μας τους ωραίους είναι η ζώη! Δεν σου κάνει καρδιά να φύγεις απο εδω. Η αλήθεια είναι οτι νιώθουμε λίγο περιέργα, συνήθως καθημερινές δουλεύουμε και σήμερα είμαστε διακοπές...τι ωραίο συναίσθημα.

Κάτι η κουβεντούλα, κάτι η χαλαρή και ξένοιαστη διάθεση, κάτσαμε σχεδόν 3 τέταρτα της ώρας για καφέ. Όμως πλησιάζε 11, ο ήλιος ήταν ήδη πολύ ψηλά στον ουρανό και έτσι αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε για τον πρώτο μας προορισμό, την Ι.Μ. Αγιών Αυγουστίνου και Σεραφείμ του Σαρώφ που βρίσκεται περίπου 13 χμ απο την Ναύπακτο σε υψόμετρο 900 μέτρων

Απο μικρό παιδί μου άρεσε η γεωγραφία και οι χάρτες. Μου άρεσε τόσο πολύ που έφτιαχνα δικούς μου, μοναδικούς κόσμους. Είχα χάρτες γενικούς αλλα αν ήταν να ταξιδέψω κάπου έπερνα και χάρτη της περιοχής που θα πήγαινα. Το σημαντικότερο ήταν ότι μπορούσα να "αποτυπώσω" το χάρτη στο μυαλό μου και μετά να θυμάμαι απέξω πως θα κατευθυνθώ εκεί που ήθελα. Τωρα πια τα GPS και οι χάρτες στα κινητά κάνουν αυτή τη δουλειά για εμάς αλλα ακόμα και τώρα, φροντίζω να διαβάσω και να αποστηθίσω ενα χάρτη ώστε να ξέρω πως θα κινηθώ σε κάθε περιοχή που θέλω να πάω.

Όμως φαίνεται οτι τα χρόνια πέρασαν και το μυαλό αδυνάτισε. Περίπου 5 χμλ εξω απο την Ναύπακτο κατάλαβα οτι είχαμε κάνει λάθος και οδηγούσαμε προς Γαλαξίδι αντι για το Τρίκορφο Δωρίδας που ήταν και η Μονή. Και να σκεφτείτε οτι μπροστά μου εχω το αδιάβροχο GPS για να ξερω που πηγαίνω, με έφαγε η υπερβολική σιγουριά.

Γυρίσαμε ξανα προς Ναύπακτο και στρίψαμε δεξιά για Δάφνη και Καστράκι. Περάσαμε μια εντυπωσιακή τοξοτή γέφυρα πάνω απο τον Μόρνο ποταμό και λίγο πιο πέρα στρίψαμε αριστερά για Τρίκορφο. Απο εδω και πέρα η διαδρομή είναι οτι πρέπει για μοτοβόλτα. Ανηφορικός δρόμος, με συνεχείς στροφές, απολαμβάνεις να τρίβεις δεξιά και αριστερά γέρνωντας πότε απο τη μια πλευρά και πότε απο την άλλη. Ελάχιστη κίνηση αλλά πάντα χρειάζεται προσοχή. Έχουμε αρχίσει και ανεβαίνουμε και δεξιά μας απλώνεται ο κάμπος της Ναυπάκτου και στο βάθος φαίνονται οι πλαγιές του Παναχαικού όρους. Λίγο πιο πάνω, στα δεξιά μας συναντάμε τη Μονή των Αγιών Νεκταρίου και Φανουρίου αλλά αποφασίζουμε να μην σταματήσουμε για επίσκεψη και να συνεχίσουμε προς το σκοπό μας. Φτάνουμε στο Τρίκορφο όπου οι πινακίδες μας οδηγούν προς τη μονή μέσα απο τους στενούς δρόμους του χωριού. Βγαίνουμε απο το χωριό και η θέα δεξιά μας είναι μαγευτική, στην επιστροφή σίγουρα θα σταματήσουμε να βγάλουμε μερικές φωτογραφίες. Μετά απο λίγο συναντάμε το μεγάλο μαντρότοιχο της μονής και ο δρόμος τελειώνει ακριβώς μπροστά στην κεντρική της είσοδο.

Παρκάρουμε τα "εργαλεία" στην σκιά ενος μεγάλου πλάτανου, βγάζουμε μπουφάν, πίνουμε λίγο νερό και κατευθυνόμαστε στην μεγάλη κεντρική είσοδο της μονής.

Η Μονή βρίσκεται μέσα σε ενα υπέροχο φυσικό περιβάλλον με άλσος και πολλά ζώα. Απο μια σύντομη αναζήτηση στο διαδίκτυο έμαθα οτι αρχικά ο χώρος χρησιμοποιήθηκε για τις νεανικές κατασκηνώσεις των κατηχητικών της Ηλιούπολης και το 1991 αποφασίστηκε να χτιστεί μια ανδρική μονή εντός του χώρου. Το μοναστήρι είχε γίνει γνωστό παλαιότερα με το όνομα "Παπαροκάδες". Αυτό που προκαλεί εντύπωση στον επισκέπτη είναι το καμπαναριό με τα 400 σήμαντρα και τις 62 καμπάνες! Εικάζεται οτι κάπως έτσι ήταν και το καμπαναριό της Αγίας του Θεού Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη. Τα σήμαντρα χτυπούν κάθε 5 χρόνια στην γιορτή του Αγίοιυ Σεραφείμο όπου 400 πιστοί ανεβαίνουν και τα χτυπούν με τα χέρια. Αρκετά εντυπωσιακό και εκκωφαντικό μου φαίνεται.

Η πόρτα ήταν κλειστή και χτυπήσαμε το μικρό κουδούνι που υπήρχε δίπλα της. Μια νεανική φωνή μας ζήτησε να κάνουμε υπομονή 5 λεπτά και θα μας ανοίξουν. Πράγματι μετά απο λίγο η πόρτα άνοιξε και μπήκαμε μέσα στον προαύλιο χώρο της μονής. Αυτο που μας έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν η καθαριότητα και η τάξη που επικρατούσε σε όλο το χώρο. Όμως ακόμα πιο εντυπωσιακή είναι η κατασκευή με τα 400 σήμαντρα και τις 63 καμπάνες....φοβερό!

Προχωρήσαμε προς τις καμπάνες μια και απο εκεί ήταν η κύρια είσοδος προς το καθολικό της μονής. Ενας νεαρός μοναχός μας υποδέχτηκε εγκάρδια αλλά δυστυχώς δεν θυμάμαι το όνομα του. Μας είπε λίγα πράγματα για την μονή και μας άνοιξε την πόρτα για να μπούμε στον κύριο ναό. Ενας ναός με εξαιρετικές αγιογραφίες αλλά όχι τις κλασσικές βυζαντινές που βλέπουμε σε παλιά μοναστήρια, αγιογραφίες πιο σύγχρονης τεχνοτροπίας. Που εμένα δεν μου αρέσουν και πάρα πολύ, η τεχνοτροπία αυτή δηλαδή που είναι σαν αναγεννησιακή ζωγραφική αλλά who cares. Ετσι κι αλλοιώς η ατμόσφαιρα μέσα στο ναό είναι κατανυκτική και το λιγοστό φως που μπαίνει απο τα παράθυρα κάνει ακόμα πιο μυστηριακή την ατμόσφαιρα. Μόνο οι ανάσες μας διαταράσουν την  γαλήνη του χώρου.

Περιδιαβαίνουμε τους χώρους της εκκλησίας σιωπηλοί και ήσυχοι. Χαζεύουμε τις αγιογραφίες που έχουν κατακλύσει όλους τους χώρους, καθε μια και μια διαφορετική ιστορία. Έχει γίνει εξαιρετική δουλειά! Εκανα τουλάχιστον 2 φορές το γύρο του ναού για να ξαναδώ και να θαυμάσω τις αγιογραφίες. Μέσα σε 2 εσοχές τον τοίχων, μικρά δωμάτια γεμάτα τάματα και παρακλήσεις.

Περάσαμε κανα 10λέπτο μέσα στο ναό και αποφασίσαμε να βγούμε εξω και να περιδιαβούμε τους υπόλοιπους χώρους της μονής. Στο πίσω μέρος της μονής στέκεται αγέρωχος ενα τσιμεντένιος σταυρός, πάνω απο 20 μέτρα ύψος, πολύ εντυπωσιακός. Προχωράμε προς την άκρη του προαύλιου χώρου όπου φτάνουμε σε ενα μικρό μπαλκόνι με απίστευτη θέα προς τον κάμπο και τη θάλασσα. Το μόνο πράγμα που ακούγεται εδω πάνω είναι το δροσερό φύσημα του αέρα.

Κάνουμε το γύρο του ναού και ξαναγυρίζουμε προς την είσοδο. Λίγο πριν μια μικρή ταμπέλα μας κατευθύνει σε ενα μονοπάτι στα δεξιά μας, το ακολουθούμε και βγαίνουμε σε ενα μικρότερο προαύλιο χώρο με κάτι κατασκευές, σαν τεράστια αυγά. Μέσα υπάρχουν σκηνές απο τον βίο του Χριστού, πολύ ωραία ιδέα, άμεση αντιληπτή και καλοδεχούμενη απο τον επισκέπτη. Λίγο πιο πέρα, πιο ψηλά απο το κεφάλι μας, μια ταμπέλα γράφει "Η Αγία βάτος απο το όρος Σινά"........

Στη μέση της διαδρομής συναντάμε ενα μεγάλο κατασκεύασμα, σαν μικρή σπηλιά. Απέξω γράφει οτι πρόκειται για απομίμηση του τάφου του Χριστού στα Ιεροσόλυμα. Δεν εχω πάει Ιεροσόλυμα αλλά δεν μπορείς παρά να νιώσεις δέος μπαίνοντας μέσα σε αυτό το χώρο. Υπάρχει ενα πολύ μικρός προθάλαμος και αμέσως μετά ενας μικρότερο με το ταφο του Χριστού. Αν εδω μέσα, σε αυτο το αντίγραφο νιώθεις περιέργα, φαντάζομαι πόσο φορτισμένη είναι η ατμόσφαιρα στον πραγματικό τάφο.

Βγαίνουμε εξω και στα ρουθούνια μας φτάνει μια μυρωδιά απο ζώα, κοιτάμε δεξιά μας και βλέπουμε μικρά και μεγάλα ελάφια, να στέκονται πίσω απο μεγάλους φράκτες, κάτω απο την σκιά που προσφέρουν τα δέντρα. Τώρα μου λύθηκε η απορία της πινακίδας στην εξώπορτα που ανέφερε οτι στη Μονή μπορείς να αγοράσεις ωραίο κρέας ελαφιού, νάτα τα ελάφια. Υπάρχει και ενα αρσενικό, αυτό με τα μεγάλα κέρατα, πολύ εντυπωσιακό.

Μας πήρε σχεδόν μια ώρα η περιήγηση στη μονή. Κάτι η ησυχία, κατι η ηρεμία του τοπίου, χάσαμε την επαφή με το χρόνο. Οχι οτι μας κυνηγούσαν και τίποτα δουλειές δηλ. Αφού πήραμε ενα δυο αναμνηστικά απο το κατάστημα της μονής, ο νεαρός μοναχός μας προέτρεψε, πριν φύγουμε, να κάνουμε μια βόλτα στις κατασκηνώσεις που υπάρχουν και στα υπόλοιπα ζωά που φυλάσονται εκεί. Μάλιστα μας ανέφερε οτι εκτρέφουν και 2 καμήλες οι οποίες αυτή την στιγμή τις έχουν αφήσει ελεύθερες στο βουνό για βοσκή. Οπότε αν ποτέ πάτε στο Τρίκορφο και δείτε 2 καμήλες στο δρόμο σας, μην απορήσετε!

Βγήκαμε, ετοιμαστήκαμε, βγάλαμε μερικές αναμνηστικές φωτογραφίες και ξεκινήσαμε το δρόμο της επιστροφής προς Ναύπακτο και μετά προς γέφυρα Μπανιά.

Μετά το χωριό ο δρόμος αριστερά εχει ενα πλάτωμα με ενα παγκάκι, στρίψαμε και σταματήσαμε εκεί να θαυμάσουμε την υπέροχη θέα!

Μετά τις αναμνηστικές φωτογραφίες ανεβήκαμε στα "εργαλεία" και πήραμε τον κατηφορικό δρόμο της επιστροφής. Σε πολύ λίγη ώρα ήμασταν στην Ναύπακτο όμως η ώρα είχε πάει σχεδόν μια το μεσημέρι και οι δρόμοι είχαν πάρα πολύ κίνηση, καθυστερήσαμε λίγο να βγούμε απο το κέντρο γιατί το πρόβλημα αυτής της πόλης (οχι οτι είναι η μοναδική στην Ελλάδα) είναι οτι έχει ενα μόνο δρόμο για να μπείς και ενα μόνο δρόμο για να βγείς, Φορτηγά νταλίκες, λεωφορεία, όλοι απο εδώ...δεν έχεις άλλη επιλογή. Λίγα μέτρα μετά την κεντρική πλατεία στο λιμάνι κάναμε δεξιά και κατευθυνθήκαμε προς την έξοδο της πόλης. Ακολουθήσαμε το δρόμο και σε λίγο βγήκαμε εξω απο την πόλη και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε το φιδίσιο επαρχιακό δρόμο που θα μας οδηγούσε στη γέφυρα Μπανιά. Οι στροφές είναι ιδανικές για οδήγηση και το BURGMAN 200 απολάμβανε και αυτό μαζί με εμένα, τα πλαγιάσματα, μια απο εδω και μια απο εκεί. Είναι ξεκούραστο σκούτερ, και μάλιστα έχει αρκετό χώρο μπροστά ώστε να απλώσεις τα πόδια σου και να ξεκουραστείς. Είναι τέτοια η θέση οδήγησης που πολλές φορές νομίζεις οτι βρίσκεσαι σε μεγαλύτερο σκούτερ. Στις ευθείες, δεν χορταίνεις να ρουφάς τα χιλιόμετρα. Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του όμως είναι οτι εχει τεράστιο χώρο κάτω απο τη σέλα, τόσο μεγάλο που χωράνε δύο φουλ φεις κράνη το ενα δίπλα απο το άλλο!

Στη διασταύρωση που βρήκαμε στρίψαμε αριστερά και τώρα ταξιδεύουμε σε ενα φιδίσιο δρόμο ανάμεσα σε δέντρα. Λόγω της πυκνής βλάστησης θέλει προσοχή σε μερικές στροφές γιατί δεν έχεις καλή ορατότητα. Σιγά σιγά αρχίσαμε να ακούμε το ποτάμι δεξιά μας, το Εύηνο και τα πρώτα σπίτα εμφανίστηκαν μπροστά μας. Το Χάνι Μπανιά είναι ένας μικρός οικισμός δίπλα στον Εύηνο ποταμό, σε απόσταση 15 περίπου χιλιομέτρων από τη Ναύπακτο, χτισμένος σε χαράδρα με υπέροχη θέα τον Εύηνο και το υπέροχο φυσικό τοπίο. Από τα πιο σπουδαία αξιοθέατα της περιοχής είναι και η μεταλλική γέφυρα Μπανιά (τύπου "Μπέλεϋ" (Bailey Bridge) που ενώνει τις δύο όχθες του ποταμού, σε ελάχιστη απόσταση από τον οικισμό. Έχει μήκος λίγο μικρότερο από τα 50 μ., και πλάτος ικανό για την διέλευση ενός αυτοκινήτου, είναι από τις πιο εντυπωσιακές του είδους της και χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα για τη συγκοινωνία. Οι παλαιότεροι κάτοικοι αναφέρουν πως στη θέση της υπήρχε παλαιά γέφυρα, την οποία ανατίναξαν την περίοδο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου για να εμποδίσουν την προέλαση και τροφοδοσία των Γερμανών κατακτητών. Η τοποθεσία είναι ιδανική για πολλές δραστηριότητες εναλλακτικού τουρισμού αφού το ανάγλυφο του εδάφους και οι διάφορες εγκαταστάσεις προσφέρονται για αθλήματα όπως: rafting, kayak, mountain bike, rappel, αναρρίχηση, ιππασία, πεζοπορία, εναέριο πέρασμα (flying fox) και τοξοβολία, γεγονός που τα τελευταία χρόνια έχει δώσει σημαντική ώθηση στην αύξηση των επισκεπτών. Ειδικά τα Σαββατοκύριακα το μέρος κατακλύζεται απο κόσμο που θέλει να αθληθεί αλλά και να κάτσει για ενα καφέ η να φάει. Κάτι που θα κάνουμε και εμείς, πήγε μιάμιση η ώρα, πεινάσαμε λιγουλάκι! 

Βρήκαμε μια σκιά και αφήσαμε τα μηχανάκια. Μείναμε μόνο με τα φανελάκια γιατί τώρα έκανε ζέστη. Σε ενα μικρό καφενείο. πριν τη γέφυρα πιάσαμε ενα τραπέζι στην αυλή που είχε πίσω, ακριβώς πάνω απο τον Εύηνο. Ο ήχος του νερού να τρέχει είναι ανακουφιστικός και χαλαρωτικός, και εδω, κάτω απο τη σκιά του δέντρου, τη πιο δροσιστικό απο μια παγωμένη μπύρα. Παραγγείλαμε και μια ομελέτα σπέσιαλ και βαλθήκαμε να βγάζουμε φωτό με το κινητό μου. Του Φάνη δεν βγάζει, εχει ενα παμπάλαιο μουσειακό NOKIA που το χρησιμοποιεί γιατί η μπαταρία του κρατάει μια εβδομάδα! Το κινητό του δεν περνάει απαρατήρητο πουθενά. Πήραμε τηλέφωνο και τους δικούς μας να τους ενημερώσουμε και χαλαρώσαμε πίσω στις αναπαυτικές καρέκλες περιμένοντας την ομελέτα. Η οποία πότε ήρθε, πότε φαγώθηκε, δεν καταλάβαμε, ενα περίεργο πράμα ρε παιδάκι μου. 

Δεν κάτσαμε πάρα πολύ γιατί θέλαμε να περπατήσουμε πάνω στη γέφυρα η οποία ήταν γύρω στα 50 μέτρα μακριά μας.

Προχωρήσαμε σίγα σιγά μέχρι τη μέση της γέφυρας για να απολαύσουμε το υπέροχο τοπίο. Είναι λίγο τρομακτικό στη αρχή το περπάτημα πάνω στη γέφυρα γιατί κάτω απο τα πόδια σου, ανάμεσα στα σιδερένια κενά της γέφυρας βλέπεις τα γαλαζοπράσινα νερά του Εύηνου και όπως και να το κάνεις..τα χρειάζεσαι λίγο στη αρχή. Ασε που αμα περνάει αμάξι τη ώρα που είσαι στη γέφυρα αυτή τρίζει και κουνιεται λίγο. Ελάτε μη φοβάστε, στέκει εκεί τόσα χρόνια αγέρωχη…δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα!

Πήγαμε μέχρι τη άλλη άκρη της γέφυρας, ξαναγυρίσαμε και κάτσαμε στη μέση. Πόσο μου έχει λείψει η ηρεμία της φύσης. Μόνο ο χαλαρωτικός ήχος του νερού ακούγεται τώρα και παιχνιδιάρικα τιτιβίσματα πουλιών που πετούν απο εδω και απο κεί. Είναι πολύ ωραία!

Επιστρέψαμε στην αρχή της γέφυρας και πήραμε ενα μικρό, χωμάτινο μονοπάτι που οδηγεί κάτω στο ποτάμι. Δεν κάναμε πάνω απο 2 λεπτά να φτάσουμε. Τώρα βλέπαμε απο πάνω μας να στέκεται επιβλητική και σιωπηλή η γέφυρα. Απο εδώ κάτω φαίνεται ακόμα πιο εντυπωσιακή!

Ακουμπάω το νερό, είναι πολύ δροσερό. Πέρνω μια χούφτα και τη ρίχνω στο πρόσωπο μου για να δροσιστώ, είναι αναζωογονιτικό και τονωτικό. Καθόμαστε με το Φάνη στη σκιά της γέφυρας και απολαμβάνουμε το τοπίο και την ησυχία της φύσης. Είναι υπέροχα εδω κάτω. Κάτσαμε κανα 10λεπτο και τελικά αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στα μηχανάκια μας. Βάλαμε τα μπουφάν μας, τα κράνη μας και ξεκινήσαμε το ταξίδι της επιστροφής στην Πάτρα. Μια και ο δρόμος περνάει αναγκαστικά απο τη Ναύπακτο, πρότεινα στο Φάνη να ανέβουμε μια βόλτα στο κάστρο της Ναυπάκτου που είναι στο δρόμο μας. Ο Φάνης ενθουσιάστηκε με την ιδέα μια και δεν είχε ξαναπάει στο κάστρο και αφού τον ενημέρωσα οτι η θεα απο εκεί πάνω είναι καταπληκτική.

Η Ναύπακτος είναι κοντά και σε ενα τέταρτο είμαστε στην είσοδο του κάστρου που στέκει αγέρωχο και επιβλητικό πάνω απο την πόλη. Το Κάστρο της Ναυπάκτου βρίσκεται τη θέση της αρχαίας ακρόπολης. Τη σημερινή του μορφή την οφείλει στους Ενετούς .Η Ναύπακτος είχε μεγάλη στρατηγική σημασία για τη Βενετία και κατά την πρώτη περίοδο της Ενετοκρατίας (1407-1499) προσπάθησαν να την προστατέψουν από τους προελαύνοντες Οθωμανούς χτίζοντας ισχυρό κάστρο. Η ιστορία δείχνει οτι πολλοί αγάπησαν τη Ναύπακτο. Από το 1407 έως το 1499 την ειχαν υπο κατοχή οι Ενετοί ενώ ως το 1687 ήταν υπό Τουρκική κυριαρχία. Μετά ξαναήρθαν οι Ενετοί και την πήραν δική τους από το 1687 έως το 1699 αλλά ξαναήρθαν οι Τούρκοι και την εκαναν δική τους ως το 1829. Μέχρι που οι Έλληνες τα πήραν στο κρανίο και στις 18 Απριλίου 1829 ο Ανδρέας Μιαούλης απέκλεισε το λιμάνι της πόλης και ανάγκασε τους Τούρκους να παραδώσουν το φρούριο.

Το κάστρο είναι ένα από τα ελάχιστα μέρη στην Ελλάδα όπου μπορεί να συναντήσει κανείς κάτι που δεν είναι πολύ συνηθισμένο: σκιουράκια που είναι πολύ εξοικειωμένα με την ανθρώπινη παρουσία.

Η ώρα είναι τρείς παρα δέκα, η ενημερωτική πινακίδα στην είσοδο γράφει οτι σε 10 λεπτά το κάστρο κλείνει για τους επισκέπτες. Η υπάλληλος που μας βλέπει να μπαίνουμε τέτοια ώρα γουρλώνει τα μάτια. Την καθησυχάζω λέγοντας της οτι δεν πρόκειται να επισκεφτούμε το κάστρο τέτοια ώρα, απλά μπήκαμε μέσα να ρίξουμε μια ματιά. Ξεφυσάει απο ανακούφιση και εμείς ρίχνουμε μια γρήγορη ματιά στο χώρο, θα έρθουμε μια άλλη φορά, να έχουμε περισσότερη ώρα ώστε να δούμε το κάστρο με την ησυχία μας. Δίπλα είναι η Πάτρα. Άλλωστε ξέχασα να αναφέρω οτι λίγο πρίν την είσοδο του κάστρου λειτουργεί καφετέρια με απίστευτη θέα προς την πόλη, τον Κορινθιακό κόλπο και τη γέφυρα Χαρίλαος Τρικούπης οπότε είναι μια καλη αφορμή ακόμα και για καφέ.

Στις τρεις ακριβώς βγήκαμε απο το κάστρο και η υπάλληλος έκλεισε την πόρτα, ήταν η ώρα να παει σπίτι της να ξεκουραστεί. Εμείς κάτσαμε στην άκρη του κάστρου και απολαμβάναμε την υπέροχη θέα που ξεδιπλωνόταν μπροστά στα μάτια μας. Μην κοιτάτε τη φωτογραφία..δεν μπορεί να περιγράψει το μεγαλείο της φύσης που αντικρίζουμε. Οι κινέζοι εχουν άδικο, μια φωτογραφία δεν είναι χίλιες λέξεις, είναι πολλές περισσότερες. Αν βρεθείτε στην περιοχή μην παραλείψετε να ανέβετε εδω πάνω, θα με θυμηθείτε…

Κάπου εδω τελείωνει η μοτοβόλτα μας και πέρνουμε σιγά σιγά το δρόμο της επιστροφής.

Φίλες και φίλοι, να περνάτε καλά, καλούς δρόμους να έχουμε, να οδηγείτε με προσοχή και σύνεση και να απολαμβάνετε κάθε στιγμή της ζωής!