Εμείς για αλλού ξεκινήσαμε και αλλού καταλήξαμε. Εμείς φέτος θέλαμε να πάμε διακοπές κατα  Αιγαίο μεριά. Εμείς θέλαμε να πάμε Κυκλάδες. Εμείς συγκεκριμένα, θέλαμε να πάμε στην Σύρο. Ελά μου ντε που δεν μας βόλευαν τα δρομολόγια των καραβιών. Ειδικά αυτό της επιστροφής φαινόταν "αμαρτία". Θα επιστρέφαμε με ενα καράβι που θα είχε διασχίσει όλο το Αιγαίο, θα είχε σταματήσει σε όλα τα νησιά και στο τέλος θα έφτανε και στην Σύρο. Στις 9 το βράδυ. Αμε...σιγά μην έφτανε στις εννιά. Δέκα λεπτά καθυστέρηση να είχε σε κάθε λιμάνι και θα έφτανε μέσα στην νύχτα. Απο το δωμάτιο αναγκαστικά θα έπρεπε να φύγουμε το αργότερο στις δώδεκα το μεσημέρι...οπότε τι θα κάναμε όλοι μέρα;. Τα παιδιά θα κουραζόντουσαν και η γκρίνια θα πήγαινε στεφάνι. Και έτσι προέκυψαν οι διακοπές στην Πάργα. Και έτσι γλυτώσαμε και τα πανάκριβα ακτοπλοϊκά εισιτήρια. Και 'ετσι αποφασίσαμε να πάμε τέσσερις μερούλες, μέσα Ιουλίου, για διακοπές στην Πάργα. Εξαιρετική επιλογή, ε; Τι λέτε και εσείς;

Το ταξίδι απο Πάτρα μέχρι Πάργα είναι σχεδόν τρείς ώρες με το αυτοκίνητο. Σίγουρα οταν φτιαχτεί και η Ιόνια οδός ο χρόνος ταξιδιού θα μειωθεί στο μισό. Και θα είναι και πολύ πιο άνετα και ωραία. Γιατί εκεί στην Αμφιλοχία κάθε καλοκαίρι γίνεται ο κακός χαμός. Ο κυκλικός κόμβος στο λιμάνι είναι το σημείο συνάντησης όλων των ταξιδιωτών που κατευθύνονται απο νότο προς βορρά, απο βορρά προς νότο, απο ανατολικά προς δυτικά και απο δυτικά προς ανατολικά. Θέλετε κάτι άλλο; Ευτυχώς που υπάρχει τροχονόμος και κάπως βάζει μια τάξη...αλλά πάντα καθυστερείς σε αυτό το σημείο.

Στο δρόμο δεν αντιμετωπίσαμε πολύ κίνηση, ταξιδέψαμε άνετα. Στην Πάργα και συγκεκριμένα στο δωμάτιο μας φτάσαμε κατα τις 12:30 το μεσημέρι όπου και μας υποδέχτηκε ο ιδιοκτήτης. Το δωμάτιο μας δεν ήταν ακόμα έτοιμο και έτσι αναγκαστήκαμε να περιμένουμε κανά μισάωρο μέχρι να καθαριστεί. Οι προηγούμενοι άργησαν να φύγουν και έτσι πιάσαμε τους ίσκιους και περιμέναμε.

Όταν ετοιμάστηκε το δωμάτιο, ανεβήκαμε για να το δούμε και να αφήσουμε τα πράγματα. Ταχτοποιηθήκαμε όπως όπως και φύγαμε για το πρώτο μας μπάνιο. Και τι πιο εύκολο και γρήγορο απο το να κατευθυνθούμε στην παραλία του Βάλτου που βρίσκεται ακριβώς δίπλα στην Πάργα.

Με μήκος σχεδόν ενα χιλιόμετρο η παραλία του Βάλτου είναι από τις πιο ωραιότερες αμμουδιές της Ελλάδας. Είναι το διαμάντι της Πάργας και σε εντυπωσιάζει με την πρώτη ματιά μια και στο αριστερό της άκρο στέκεται επιβλητικό, πανω στον πανύψηλο βράχο, το κάστρο της Πάργας και δεξιά το λιμάνακι με τα κότερα και τα σκάφη που βρίσκεται στους πρόποδες του μοναστηριού των Βλαχερνών.

Το μεγαλύτερο τμήμα του Βάλτου είναι άμμος και είναι ιδανική για όλους καθώς και για παιδιά. Απλά θέλει προσοχή να μην μένουν μόνα τους γιατί τα νερά είναι βαθιά. Αλλά επίσης είναι πολύ καθαρά και αρκετά δροσερά. Το πράσινο  και ο ελαιώνας που υπάρχει εκεί σχεδόν φθάνει μέχρι την άκρη της αμμουδιάς και προδιαθέτει ευχάριστα τον επισκέπτη. Ευτυχώς βρήκαμε εύκολα να παρκάρουμε, πήραμε τα μπογαλάκια μας και κατευθυνθήκαμε στην παραλία

Με τόσο μεγάλο μήκος  είναι πολύ εύκολο να βρείς χώρο να απλώσεις την ομπρέλα σου (εκτός και αν πας τον Αυγούστο, για εκείνη την εποχή δεν σας εγγυόμαι τίποτα). Στην παραλία μπορείς να κάνεις και θαλάσσια σπόρ και μια και είχα καιρό να κάνω σαμπρέλα αποφάσισα να πάμε να κάνουμε. Αλλά λογάριαζα χωρίς τους "λύκους" (σημείωση του μεταφραστή: λύκοι=τα παιδιά, τα οποία βρίσκονται στην ανάπτυξη και όλο πεινάνε) τα οποία 1.πείναγαν (τι σας έγραφα πριν;) και 2.ήταν κουρασμένα οπότε το αφήσαμε για μια άλλη φορά..

Μια και πεινάσαμε να σας πω ότι στην παραλία υπάρχουν πολλά εστιατόρια/σουβλατσίδικα/club και εμείς κατευθυνθήκαμε στο Tango που το ήξερα απο παλιά. Είναι πολύ ωραίο μέρος όπου μπορείς να φας καλό φαγητό, στην σκιά των δέντρων, το προσωπικό είναι ευγενικό και γρήγορο και εχει και πισίνα για να παίξουν τα παιδιά. Τα οποια μόλις την είδαν ξέχασαν την πείνα τους!Α ρε ξύλο που θέλουν...ίσα που προλάβαμε και τους ξαναβάλαμε αντιηλιακό. Δεν έβγαιναν με τίποτα.

Καλά φάγαμε, καλά είπιαμε, καλά κολυμπήσαμε, κάποια στιγμή βγήκε η κούραση της ημέρας, μαζέψαμε τα πράγματα μας και αριβάραμε για το δωμάτιο. Το οποίο είναι έξω απο την Πάργα, πρίν μπείς στο χωριό Ανθούσα, σε μια μεγάλη ανηφόρα. Είναι καινούργιο δωμάτιο, αρκετά καθαρό, είχε κουκέτα για τα παιδιά και ενα διπλό κρεβάτι για εμάς, ενα μικρό μπαλκόνι με θέα προς την Πάργα αλλά το σημαντικότερο είναι διαμπερές με αποτέλεσμα όταν ανοίγεις όλα τα παράθυρα και την μπαλκονόπορτα να κάνει ενα δροσερό ρεύμα αέρα και δεν χρειάστηκε να ανοίξουμε καθόλου τον κλιματισμό όσες μέρες κάτσαμε εκεί. Ούτε το μεσημέρι ούτε το βράδυ Καλό ε;. Περισσότερα στο http://studios-ristas-2-gr.book.direct/

Μετά απο ενα δίωρο υπνάκο, ντυθήκαμε και ξεκινήσαμε για την πρώτη μας βόλτα στην Πάργα. Το μέγαλο πρόβλημα στην Πάργα (καλά, οχι μόνο εκεί) είναι οτι δεν βρίσκεις να παρκάρεις! Γι αυτό καλό είναι να κατεβαίνεται νωρίς στην πόλη, γύρω στις 20:00 με 20:30 και να ψάχνετε στον περιμετρικό δρόμο της πόλης, όλο και καπου θα βρείτε να βάλετε το αμάξι. Μέσα στην πόλη δεν μπορείς να μπείς με το αυτοκίνητο και πολύ καλά κάνουν.

Η πόλη είναι γραφική, με παλιά σπίτια και στενά σοκάκια και μαγαζιά κάθε είδους. Φούρνοι, πιτάδικα, σουβενίρ, ρούχα, παπούτσια, χρυσαφικά, μαγαζιά με ντόπια γλυκά και ότι άλλο θες, θα το βρείς εκεί. Όλοι ήσαν ευγενικοί και πολύ πρόθυμοι να μας εξυπηρετήσουν παρόλο τον πολύ κόσμο. Αν θέλετε να ψωνίσετε ή να κάνετε μια βόλτα στα μαγαζιά καλό είναι να βρεθείτε νωρίς στην πόλη γιατί όσο βραδυάζει, τόσο αυξάνεται ο κόσμος. Και κάποια στιγμή, μέσα στα στενα δρομάκια αρχίζει το ανθρώπινο μποτιλιάρισμα. Ασε που αρχίζεις να ζεσταίνεσαι.

Οταν βρεθείς στον παραλιακό δρόμο δεν γίνεται να μην μαγευτείς απο την θέα της θάλασσας, απο την αμφιθεατρική τοποθέτηση των σπιτιών και απο το πλήθος των μαγαζιών που σε περιμένουν να τα επισκεφτείς. Στην άκρη της πόλης, πανω στο ψηλό βράχο στέκεται αγέρωχο και επιβλητικό το κάστρο, άγρυπνος φύλακας και προστάτης για πολλά χρόνια του ντόπιου πληθυσμού. Ο κόσμος πολύς, κυρίως ξένοι αλλά ευτυχώς ακόμα (μέσα Ιουλίου) δεν χίνεται ο χαμός του Αυγούστου. Μπορείς και περπατάς άνετα και βρίσκεις σχετικά εύκολα να κάτσεις να φας ή να πιείς κάτι. Είπαμε, είναι μέσα Ιουλίου...για το Αύγουστο τα βλέπω κομμάτι δύσκολα τα πράγματα.

Αυτό που εντυπωσιάζει τον επισκέπτη με το που βγαίνει στον παραλιακό δρόμο είναι το νησάκι, απέναντι απο την Πάργα με το μικρό λευκό εκκλησάκι. Είναι κοντά και μπορείς να φτάσεις και κολυμπώντας απο την παραλία. Απο το λιμάνι της Πάργας φεύγουν μικρά καραβάκια που σε πηγαίνουν στην παραλία του Βάλτου που είναι δίπλα. Απο εδώ επίσης φεύγουν καραβάκια που σε πηγαίνουν μονοήμερη εκδρομή στα μαγευτικά νερά των Παξών και Αντίπαξων.

Φάγαμε κάτι πρόχειρο, μετά βρήκαμε ενα πολύ ωραίο μαγαζί με βάφλες, στην είσοδο της πόλης και αφού σκάσαμε και δεν μπορούσαμε άλλο, σούραμε σιγα σιγά προς το αυτοκίνητο για να πάμε για ύπνο. Η επιλογή του δωματίου μας είχε γίνει τυχαία μεσω ιντερνετ όπως έγραψα και πιο πριν και πραγματικά δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε καλύτερη επιλογή. Αυτή τη φορά φροντίσαμε να πάμε διακοπές όταν θα έχει πανσέληνο. Λοιπόν, το δωμάτιο μας είχε τέτοια κατεύθυνση που βλέπαμε το φεγγάρι που έβγαινε πίσω απο τα βουνά και ανέβαινε στον ουρανό. Το φως της πανσελήνου άστραφτε πάνω στο γαλήνια νερά του Ιουνίου σχεδιάζοντας με το χρυσαφί της χρώμα τα παράλια της Ηπείρου. Είμασταν ξαπλωμένοι, με ανοιχτή μπακλονόπορτα και χαζεύαμε το φεγγάρι να σκαρφαλώνει σιγα σιγα στον ουρανό. Πραγματικά δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε πιο ωραίο και ρομαντικό ύπνο.

Δεύτερη μέρα διακοπών

Τις προηγούμενες μέρες είχα κάτσει και είχα ψάξει να βρω τις παραλίες που υπάρχουν στην περιοχή ώστε να ξέρουμε περίπου πως θα κινηθούμε. Έπεσα απο τα σύννεφα. Παιδιά, ύπαρχουν πάρα πολλές παραλίες για να κάνεις μπάνιο και προς το Βορρά αλλά και προς το Νότο. Και είναι εντυπωσιακό οτι μεταξύ Πάργας και Σύβοτα, μια απόσταση το πολύ μισής ώρας με το αυτοκίνητο υπάρχουν περιπου 8 παραλίες για να κάνεις μπάνιο. Σαρακίνικο, Μπέλλα βράκα, Μικρή άμμος, Μεγάλη άμμος, Αρίλλας, Νησάκι είναι μόνο μερικές απο αυτές. Μιλώντας με ενα φίλο που είχε πάει Σύβοτα μου είπε οτι η πιο γνωστή στην περιοχή είναι η Μπέλλα Βράκα και μια και είναι η πιο μακρινή, αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε απο αυτή.

ΤΙΡ διακοπών: καλό είναι όταν έχετε παιδιά να ξεκινάτε απο τις πιο μακρινές παραλίες. Τις πρώτες μέρες είναι όλοι ξεκούραστοι και ορεξάτοι και δεν τους προβληματίζουν οι μακρινές αποστάσεις. Όσο περνούν οι μέρες, αρχίζει η κούραση οπότε καλό είναι τις πολύ κοντινές παραλίες να τις αφήνετε για το τέλος.

Ο δρόμος απο Πάργα μέχρι Σύβοτα ανηφορίζει προς το βουνό στα πρώτα του χιλιόμετρα και μετά αρχίζει και κατηφορίζει προς τη θάλασσα. Είναι ενας καλός δρόμος γενικά με αρκετά καλή άσφαλτο και σήμανση. Κατεβαίνωντας στην θάλασσα, αν πηγαίνεις με μικρή ταχύτητα θα βλέπεις συχνά στα αριστερά σου μικρούς, παρθένους κολπίσκους, με πολύ λίγους παραθεριστές, έτοιμους να σε δεχτούν στην αγκαλιά και την δροσιά τους. Στη διαδρομή προς Μπέλλα Βράκα σημειώναμε τα σημεία που μας άρεσαν ώστε, αν μπορέσουμε, να τα επισκεφτούμε κάποια άλλη στιγμή. 

Στα Σύβοτα φτάσαμε νωρίς, κατα τις 10:30 και ευτυχώς δηλαδή γιατί μετά γίνεται χαμός. Στην παραλία δεν φτάνεις με το αμάξι. Ο δρόμος που φτάνει εκεί είναι στενός και χαλασμένος και δεν μπορείς να φτάσεις στο τέρμα του και να γυρίσεις. Λίγο πριν την παραλία υπήρχε κάποιος (του δήμου πιθανόν) ο οποίος κανόνιζε που θα παρκάρει ο καθένας, Μια και είμαστε απο τους πρώτους παρκάραμε σχετικά κοντά. Το σχετικά το υπολόγισα περίπου στα 200 μέτρα! Φορτωθήκαμε ομπρέλες, φαγητά, νερά και τα υπόλοιπα και κατεβήκαμε προς την παραλία. ο δρόμος προς την παραλία είναι γεμάτος, δεξιά και αριστερά, απο ολοκαίνουργια σπίτια, βίλες, μεζονέτες και παραθεριστικές κατοικίες. Όλα καινούργια! Τρομερή τουριστική ανάπτυξη η περιοχή. Ευτυχώς όλα έχουν ενα κοινό χρώμα και σχέδιο και έτσι δεν βλέπεις αρχιτεκτονικές παραφωνίες που βλέπεις σε άλλα μέρη της Ελλάδας. Και η θέα; Φοβερή!

Απο το δρόμο δεν μπορείς να δείς εύκολα την παραλία λόγω της πλούσιας βλάστησης που υπάρχει και σου κόβει τη θέα. Σε κάποια σημεία μόνο μπορείς να πάρεις μια μικρή εικόνα. Βρήκα ενα μικρό άνοιγμα, σήκωσα τη μηχανή και έβγαλα μια φωτογραφία.

Τώρα...τι κάνει ξεχωριστή αυτή την παραλία; Απέναντι ακριβώς απο την παραλία, υπάρχει ενα μικρό νησάκι, το Μουρτεμένο. Ε λοιπόν, μπορείτε να πάτε στο νησάκι με τα πόδια, περνώντας απο μια στενή λωρίδα γής μήκους περίπου 50 μέτρων, μέσα απο τη θάλασσα, με το νερό να σας φτάνει σε ύψος 30-40 εκατοστά! Δεν εχω ξαναδεί κάτι τέτοιο πουθενά!

Φορτωμένοι με τα πράγματα μας περνάμε απέναντι στο νησάκι να στήσουμε την ομπρέλλα μας. Ωραία εμπειρία, φτάνει να μην κουβαλάς πολύ βάρος. Στήσαμε την ομπρέλα μας στην αρχή του νησιού, σε μια μικρή γλώσσα γής που υπάρχει εκεί, δίπλα στο κύμα. Βάλαμε μπόλικο αντιηλιακό και την πέσαμε να δροσιστούμε.

Την πέσαμε για μπάνιο αλλά τα νερά σήμερα είναι παγωμένα...πολύ παγωμένα...πάρα πολύ παγωμένα. Πρέπει να κολυμπήσεις λίγη ώρα παραπάνω για να μπορέσεις να συνηθίσεις.

Στην παραλία μπορεί κανείς να βρεί και να νοικιάσει κανό και θαλάσσιο ποδήλατο για να κάνει την βόλτα του στα μαγευτικά και καθαρά νερά της θάλασσας και πραγματικά αν βρεθείτε εκεί, αξίζει να κάνετε. Εμείς δεν κάναμε (σας έσκασα τώρα).

Η γλώσσα γης πάνω στην οποία βρισκόμαστε δεν έχει πάνω απο 30-40 μέτρα μήκος και μετά αρχίζει πυκνή βλάστηση. Στην μια ακρη είδαμε ενα μικρό άνοιγμα μέσα στα δέντρα και κόσμο που πήγαινε εκεί και χανόνταν μέσα στην πρασιά. Γεμάτοι απορία κατευθυνθήκαμε προς τα εκεί και ανακαλύψαμε ενα μικρό μονοπάτι που οδηγούσε μέσα στην βλάστηση. Αποφασίσαμε να δούμε που οδηγεί αυτό το μονοπάτι, βάλαμε τις σαγιονάρες μας και ξεκινήσαμε.

Προχωρόντας με πολύ προσοχή να μην γδαρθούμε απο τα κλαδιά των δέντρων και να μην γλυστρίσουμε μετά απο 50 μέτρα εμφανίστηκε μπροστά μας μια μικρή, αμμώδης και απομονωμένη παραλία με πολύ ωραία θέα προς τον κόλπο και τα Σύβοτα.

Εδω είναι πιο ωραία και πιο ήσυχα και απ'οτι είδα είναι και πιο ρηχή η θάλασσα και πρόσφερεται για παιχνίδια μέσα στο νερό. Και για διάβασμα...έπρεπε να εχω φέρει το βιβλίο μου. Κάτσαμε λίγο, χαζέψαμε το μέρος και επιστρέψαμε στην πρώτη παραλία.

Με τα παιχνίδια και το κολύμπι μας άνοιξε η όρεξη και σαν γνήσια Ελληνική οικογένεια είχαμε φέρει μαζί μας φρούτα και φαγητό σε ταπεράκια Ροδάκινα, βερίκοκα, σαντουιτσάκια, ακόμα και μπισκοτάκια είχαμε προκειμένου να χορτάσουμε την πείνα μας. Αφού στανιάραμε, ενα σύντομο υπνάκο τον πήρα κάτω απο την ομπρέλλα.

Όσο περνούσε η ώρα, όλο και περισσότερος κόσμος ερχόταν στην παραλία. Είχαμε συζητήσει αν θα μπορούσαμε να επισκεφτόμαστε δύο παραλίες τη μέρα και μιά και είχε πάει τρεις το μεσήμερι, αποφασίσαμε να μαζέψουμε τα κουβαδάκια μας και να πάμε σε άλλη παραλία. Η επιστροφή μέχρι το αυτοκίνητο είναι λίγο δύσκολη μια και τώρα , πέρα απ την κούραση, έχουμε να αντιμετωπίσουμε και την ανηφόρα μέσα στη ζέστη. Φτάσαμε στο αμάξι που δεν ακουμπιόταν πουθενά, έκαιγαν τα μέταλλα και το εσωτερικό έβραζε, μπήκαμε μέσα, βάλαμε ερ κοντίσιον και φύγαμε. 

Η αμέσως επόμενη παραλία που συναντάς πηγαίνωντας προς Πάργα είναι η Μικρή Άμμος. Ωραία παραλία, οργανωμένη, καθαρή και προσεγμένη. Λίγος κόσμος αυτή την ώρα αλλά σίγουρα αργότερα θα γίνει χαμός. Στο βάθος διαγράφονται καθαρά τα νησιά των Παξών και Αντίπαξων. Αποφασίσαμε να πάμε και στην επόμενη παραλία, στην Μεγάλη Άμμο. Θα ρίχναμε μια ματιά και εκεί και όποια απο τις δυο μας άρεσε πιο πολύ, εκεί και θα καθόμασταν. Άλλωστε είναι πάρα πολυ κοντά η μία με την άλλη.

Η Μεγάλη άμμος είναι ακριβώς αυτό που λέει και το όνομα της, πιο μεγάλη απο την μικρή (πω πω, τι έγραψα τωρα!). Είναι  και αυτή οργανωμένη, εχει αρκετό ελεύθερο χώρο να βάλεις την ομπρέλλα σου και εχει δύο μαγαζιά δεξιά και αριστερά για καφέ και φαγητό. Υπάρχει δωρεάν πάρκινγκ και με το αυτοκίνητο φτάσαμε κοντά στην θάλασσα. Παρκάραμε κάτω απο την σκιά μια ελιάς, πήραμε τα πραγματά μας και στήσαμε την ομπρέλλα μας δίπλα στο κύμα (που δεν έχει σήμερα).

Όπως και οι άλλες παραλίες έτσι και αυτή περικλείεται μέσα σε ενα μικρό, προφυλαγμένο κολπίσκο. Δεξιά και αριστερά της παραλίας βρίσκονται βράχια, ιδανικό μέρος για εξερεύνηση για όσους διαθέτουν μάσκα και βατραχοπέδιλα. Μπορείς να περπατήσεις απο τη μια άκρη της παραλίας στην άλλη μέσα σε 10 λεπτά, εξαιρετική γυμναστική για τα πόδια. Στη δεξιά πλευρά μάλιστα εχει μια πάρα πολύ όμορφη και γουστόζικη ψαροταβέρνα με παλιά τραπέζια και καρέκλες, σε διαφορετικά επίπεδα και πολλές γλάστρες με γεράνια και άλλα διακοσμητικά φυτά, οι δε μυρουδιές που βγαίνουν απο την κουζίνα σου σπάνε τη μύτη.

Οι λύκοι οι δικοί μου ήθελαν να φάνε σουβλάκια... τι να κάνω, τους παρείγγειλα... τα οποία μας τα έφεραν μέχρι την ομπρέλα και τα φάγαμε εκεί. Η πείνα ήταν  μεγάλη, δεν αφήσαμε τίποτα, γλύψαμε και τα πιάτα. Τα σουβλάκια ήσαν πολύ νόστιμα, μέσα στο ζουμάκι τους, γαρνιρισμένα με τηγανιτές πατάτες και ψωμάκι. Και τι πιο ωραίο μετά, καφεδάκι και  ξάπλα κάτω απο την ομπρέλλα. Ενα αεράκι φυσούσε απο τα δυτικά δροσίζοντας μας και κάνοντας μας να μην νιώθουμε τη ζέστη.

Αργά το απόγευμα, αποκαμωμένοι απο τα μπάνια και την κούραση της ημέρας επιστρέψαμε στο δωμάτιο μας για μπάνιο και λίγη ξεκούραση. Και σήμερα θα κατεβαίναμε νωρίς στην Πάργα και για να βρούμε πιο εύκολα να παρκάρουμε αλλά και για να δούμε πιο άνετα τα μαγαζιά μια και μετά απο τη χθεσινή μας βόλτα, είχαμε μάθει κάπως τα στενά και το δρομάκια της πόλης και είχαμε σταμπάρει κάποια μαγαζιά που θα  τους κάναμε επίσκεψη. Και φυσικά δεν θα παραλείπαμε να περπατήσουμε ξανα και ξανά τον υπέροχο παραλιακό πεζόδρομο της πόλης με τα γραφικά μαζαγιά και τους πλανόδιους πωλητές.

Κάποια στιγμή πεινάσαμε και είπαμε σήμερα να φάμε κάτι διαφορετικό, κάτι ξεχωριστό, κάτι που δεν βρίσκεις εύκολα να φας.

Μετά το φαγητό, μια στάση για παγωτό είναι οτι πρέπει για να σκάσεις και να πέσεις σαν τούβλο για ύπνο. Βρήκαμε ενα μαγαζί που είχε παγωτό απο μηχανή. Πόσα χρόνια είχα να φάω κάτι τέτοιο. Πήρα ανάμικτο, κρέμα και σοκολάτα δηλαδή, σε μεσαίου μεγέθους χωνάκι. Λάθος...μεγάλο λάθος...το μεσαίο μέγεθος ήταν πολύ μεγάλο και τα κατάφερα πολύ δύσκολα να τα φάω. Το έτρωγα και γρήγορα για να μην λιώσει και πάγωσε το κεφάλι μου, με έπιασε πονοκέφαλος. Αλήθεια, αυτό σας συμβαίνει εσάς ή μόνο σε μένα; Έψαξα στο διαδύκτιο και ανακάλυψα οτι αυτό συμβαίνει γιατί παγώνουν οι νευρικοί υποδοχείς που βρίσκονται στο πάνω μέρος του στόματος, στον ουρανίσκο, και στέλνουν τρελά σήματα με αποτέλεσμα ο εγκέφαλος να παθαίνει ενα μικρό σοκ απο το κρύο. Βρήκα και την λύση για να μην το παθαίνεται αυτό, απλά θα γλύφεται με τη γλώσσα σας τον ουρανίσκο συχνά ώστε να μην παγώνουν εύκολα οι νευρικοί υποδοχείς.

Απολαύσαμε το παγωτό μας κάτω απο το ολόγιομο, καλοκαιριάτικο φεγγάρι που έλουζε με χρυσά χρώματα όλη την πλάση, και αποκαμωμένοι κινήσαμε για το αμάξι και την επιστροφή στο δωμάτιο μας.

Τρίτη μέρα διακοπών

Ενα μηχανάκι με τρύπια εξάτμιση πέρασε κάπου μακριά και με ξύπνησε. Απολύτη ησυχία επικρατεί, οι άλλοι κοιμούνται. Κοιτάω το ρολόι, είναι 6:10 το πρωί. Τι ηρεμία, τι γαλήνη, τι δροσιά είναι αυτή! Πόσο όμορφη είναι η πλάση αυτή τη ώρα. Ενα τζιτζίκι σε ενα δέντρο αρχίζει να τραγούδι του. Δεν έχει δύναμη η "φωνή" του ακόμα αλλά είμαι σίγουρος οτι θα βρεί την ένταση της. Να και ενα άλλο, ξεκινάει και αυτό να τραγουδά. Παρατηρώ οτι σιγα σιγά και άλλα τζιτζίκια αρχίζουν να πέρνουν μέρος στην καλοκαιρινή χορωδία τους. Τι ωραία, τι αγαθά πλάσματα που είναι τα τζιτζίκια. Είναι οι τελάληδες του καλοκαιριού, τα έντομα που διαδαλούν την αρχή και το τέλος του. Όταν ήμουν μικρός πήγαινα κάθε μέρα με τους φίλους μους να πιάσουμε τζιτζίκια. Τα είχαμε χωρίσει, αυθαίρετα, σε δύο κατηγορίες, τους λαλητήρες (αυτά που λαλούν) και τους μουγκατήρες (αυτά που δεν λαλούν). Δεν είναι εύκολο να πιάσεις ένα τζιτζίκι. Καταρχήν πρέπει να το εντοπίσεις γιατί το χρώμα τους ταιριάζει με των δέντρων και δεν μπορείς να τα ξεχωρίσεις. Τους λαλητήρες τους εντοπίζεις πολύ εύκολα απο το τραγούδι τους. Κατόπιν πρέπει να πλησιάσεις πολύ αργά και με προσοχή μην σε αντιληφθεί. Αν σε πάρει είδηση ο λαλητήρας θα το καταλάβεις αμέσως, χαμηλώνει το τζιτζίκισμα και σταματάει. Μόλις φτάσεις πολύ κοντά θα πρέπει να κάνεις το χέρι σου χούφτα και με πολύ γρήγορη κίνηση να το καπακώσεις. Αν δεν είσαι πολύ γρήγορος το τζιτζίκι θα πετάξει μακριά κατουρώντας σε! Ναι αφήνουν ενα υγρό όταν πετάνε απότομα μακρυά και νιώθεις σαν να σε κατούρησαν, σαν να σε έφτυσαν. Ξαπλωμένος στο κρεβάτι, απολαμβάνω το τραγούδι των τζιτζικιών το οποίο με νανούρισε γλυκά και με ξαναπήρε ο ύπνος.

Όταν ξαναξύπνησα είχε παέι 10:00, οι άλλοι είχαν σηκωθεί και με περίμεναν για να πάμε σε κάποια παραλία. Φάγαμε το πρωινό μας και ξεκινήσαμε. Σήμερα θα πηγαίναμε σε μια παραλία που είδαμε χθες, εντελώς τυχαία, καθώς επιστρεφάμε απο το μπάνιο μας, στην Αγ.Παρασκευή-Νησάκι. Είναι κανα εικοσάλεπτο μακριά απο την Πάργα, προς τα Σύβοτα. Φτάνωντας στην παραλία βλέπεις στα αριστερά σου, κρυμμένο μέσα στις φυλωσιές των δέντρων το μικρό εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής. Κατεβαίνωντας στην παραλία, δεξιά υπάρχει ενα μεγάλο πάρκινγκ, μπήκαμε εκεί, βάλαμε το αμάξι κάτω απο ενα δέντρο και μετα τα γνωστά...τα κουβαδάκια μας και βουρ για την παραλία.

Η φυσική ομορφιά της παραλίας είναι καταπληκτική, νομίζω η ωραιότερη που έχουμε πάει μέχρι τώρα. Η θάλασσα είναι βαθειά όπως όλες όσες έχουμε πάει μέχρι τώρα. Στην αρχή έχει μικρές πέτρες και βότσαλα όμως μετα απο 6-7 μέτρα ξεκινάει λευκή άμμος και είναι τόσο καθαρή η θάλασσα που βλέπεις πεντακάθαρα το βυθό. Όμως το πιο εντυπωσιακό είναι το μικρό νησάκι απέναντι, στα 200 μέτρα περίπου όπου μπορείς να πας κολυμπώντας ή με ενα θαλάσσιο ποδήλατο. Εκεί πάνω υπάρχουν δυο πολύ μικρές παραλίες και ήδη κάποιοι βρίσκονται εκεί και απολαμβάνουν το μπάνιο τους.

Στήσαμε την ομπρέλα μας στην άκρη της θάλασσας, βάλαμε αντιηλιακό και πέσαμε για μπάνιο. Η ζέστη ήταν αισθητή αυτή τη ώρα και η πρόβλεψη του καιρού έδειχνε υψηλές θερμοκρασίες για σήμερα. Φουσκώσαμε τις σαμπρέλες θαλάσσης και το παιχνίδι ξεκίνησε. Δηλαδή ποιο παιχνίδι..τσακωνόμασταν ποιος θα πρωτοκάνει βόλτα με τις σαμπρέλες.

Βαρεθήκαμε τις σαμπρέλες και αποφασίσαμε να νοικιάσουμε ενα θαλάσιο ποδήλατο για να κάνουμε βόλτα και να πάμε απέναντι στο νησάκι. Ο ευγενικός κύριος που μας νοίκιασε τα ποδήλατα μας είπε οτι λόγω άπνυας θα μπορούσαμε να κάνουμε το γύρο του νησιού αν θέλαμε, κάτι το οποίο θα μας πάρει γύρω στα 10 λεπτά. Αν δεν εμφανιστούμε σε 10 λεπτά θα ειδοποιήσει λιμενικό και Νικολούλη. Ανεβήκαμε στο ποδήλατο και οι τέσσερις και ξεκίνησε το θαλάσιο ταξίδι στον μικρό κολπίσκο! Στο ρόλο του καπετάνιου...η αφεντομουτσουνάρα μου.

Το πλάνο πορείας που καταστρώσαμε ήταν το ακόλουθο: θα πηγαίναμε στην μέση του κόλπου και θα κάναμε μερικές βουτιές. Ακολούθως θα ξεκινάγαμε για το γύρο του νησιού τώρα που είμαστε ξεκούραστοι. Τελειώνοντας το γύρο θα δέναμε το ποδήλατο στο νησάκι, μπροστά στις παραλίες και θα κάναμε μπάνιο εκεί. Το καλό με το ποδήλατο ήταν ότι είχε τέντα και έτσι δεν μας βάραγε ο ήλιος στο κεφάλι, ούτε μας έκαιγε. Βίρα τις άγκυρες λοιπόν και καλό αέρα στα πανιά μας!

Όπως ακριβώς το είχε προβλέψει και ο κύριος με τα ενοικιαζόμενα ποδήλατα, χρειαστήκαμε σχεδόν 10 λεπτά για να κάνουμε το γύρο του νησιού. Πλέαμε κοντα στο νησί σε μια απόσταση 10-20 μέτρων το πολύ, κυρίως για λόγους ασφαλείας μια και δεν ξέραμε τι θα συναντήσουμε. Η πλευρά του νησιού που είναι προς το Ιόνιο είναι εντυπωσιακή. Το ίδιο και ο βυθός. Εγω καθόμουν δεξιά και ποδηλατούσα και μου έκανε τρομερή εντύπωση που κοιτώντας αριστερά έβλεπες το βυθό με τα βράχια και τις προεξοχές του πεντακάθαρα αλλά κοιτώντας δεξιά ο βυθός δεν φαινόταν, είχε το σκούρο μπλέ της αβύσσου. Πω πω σκέφτομαι, να ερθει κανένα φαλαινόπουλο, να μας περάσει για παιχνίδι και να αρχίζει να παίζει μαζί μας. Κάνοντας αυτές τις σκέψεις έπιασα τον εαυτό μου να ποδηλατεί, ασυναίσθητα, πιο γρήγορα.

Ο γύρος ολοκληρώθηκε, δέσαμε στο νησάκι και τα παιδιά ξεκινήσαν  τις βουτιές και το παιχνίδι. Με την γυναίκα μου αράξαμε στην αμμώδη παραλία και απολαμβάναμε τη θέα.

Με τα παιχνίδια και της βουτιές πέρασε η μια ώρα που είχαμε νοικιάσει το ποδήλατο και ετσι ξεκινήσαμε να το επιστρέψουμε. Μας άνοιξε και η όρεξη - απίστευτο ε;- και ανοίξαμε τις τσάντες να φάμε φρούτα και σαντουιτσάκια που είχαμε φέρει μαζί. Πλησιάζει μία το μεσημέρι και ήδη εχει αρχίσει και έρχεται περισσότερος κόσμος στην παραλία. Τα δυο μαγαζιά που υπάρχουν εδω εχουν χαμηλά τη μουσική και έτσι δεν ενοχλούν καθόλου. Η ησυχία και η ηρεμία είναι κάτι που θα βρείς εύκολα σε όλες τις παραλίες που θα επισκεφτείς στην περιοχή.

Αποφάσισα να πάω μια βόλτα μέχρι το εκκλησάκι της Αγ. Παρασκευής το οποίο βρίσκεται, κρυμμένο απο το δέντρα, στην αρχή της παραλίας πάνω σε ενα μικρό λόφο. Φτάνοντας στο εκκλησάκι είδα οτι η πόρτα ήταν ανοιχτή και μπορούσες να μπείς μέσα και να ανάψεις ενα κεράκι. Ήμουν μόνο με το μαγιό και δεν ένιωθα άνετα να μπω ετσι μέσα στο εκκλησάκι. Προχώρησα στο προαύλιο, κατα μήκος ενος χαμηλού πέτρινου τοίχου που υπάρχει και έφτασα στην άκρη του, σε ενα ξέφωτο. Απο εδω η θέα είναι καταπληκτική , και προς τη θάλασσα αλλά και προς την παραλία. Αν πάτε ποτέ σε αυτή την παραλία να επισκεφτείτε οπωσδήποτε το εκκλησάκι.¨Έκατσα στην άκρη του τοίχου, κάτω απο τη δροσερή σκιά των δέντρων και απόλαυσα για αρκετή ώρα το τραγούδι των τζιτζικιών και την υπέροχη θέα.

Πέρασε τρεις το μεσημέρι και αποφασίσαμε να φύγουμε για άλλη παραλία. Επιστρέφοντας προς Πάργα συναντήσαμε μια πινακίδα που έλεγε προς παραλία Αρίλλας και Καραβοστάσι. Αποφασίσαμε να πάμε να τις δούμε και όποια μας αρέσει πιο πολυ, εκεί και να κάτσουμε. Κατεβαίνοντας προς τη θάλασσα η πρώτη παραλία που αντικρίζουμε είναι η παραλία Αρίλας και απο ψηλά είναι πράγματι εντυπωσιακή. Και το χρώμα της θάλασσας...απίστευτο.

Ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε το φιδίσιο δρόμο που οδηγέι προς την παραλία. Λίγο πριν φτάσουμε, υπάρχει μια διασταύρωση, η μία κατεύθυνση οδηγεί στην παραλία Αρίλλας και η άλλη στην παραλία Καραβοστάση. Αποφασίσαμε να πάμε να δούμε και την παραλία Καραβοστάσι μια και είναι μόνο 2 χιλιόμετρα μακρυά. Μέσα απο στενούς δρόμους και ελαιώνες φτάσαμε σε μια μεγάλη, αμμώδη παραλία. Μια και δεν είχαμε αποφασίσει σε ποια θα κάτσουμε βγήκαμε απο το αμάξι να περπατήσουμε την παραλία. Η παραλία είχε ωραία, λεπτή άμμο και φαινόταν βαθιά όπως και οι προηγούμενες. Τα παιδιά αποφάσισαν οτι θα ήθελαν να πάμε στην Αρίλλας και ετσι ξαναμπήκαμε στο αμάξι και επιστρέψαμε στην αρχική διασταύρωση. Μετά απο λίγο φτάσαμε στην παραλία Αρίλλας, παρκάραμε το αμάξι μας κατω απο τα δέντρα, πήραμε τα μπογαλάκια μας και κατεβήκαμε στην παραλία. Μια και βρήκαμε ελεύθερες ομπρέλες και ξαπλώστρες, αποφασίσαμε να μην στήσουμε τη δικιά μας. Βάλαμε αντιηλιακό για πολλοστή φορά και μπλούμ στην θάλασσα. 

Η παραλία είχε αυτή τη σκούρα άμμο, όχι την ανοιχτόχρωμη, τη ξανθιά που λέμε. Και ήταν η πιο ρηχή και ζεστή που συναντήσαμε μέχρι τώρα. Ιδανική παραλία για όσους έχουν παιδιά ή δεν τους αρέσουν οι παραλίες που βαθαίνουν απότομα. Δεξιά και αριστερά της παραλίας υπάρχουν δυο μαγαζιά που προσφέρουν καφέ και φαγητό. Και μάλιστα σε πολύ καλές τιμές. Η παραλία είναι αρκετά μεγάλη σε μήκος και μπορείς άνετα να βάλεις την ομπρέλα σου όπου θες. Έχει και ντουζιέρες δίπλα στα σκαλιά πρόσβασης για όσους δεν αντέχουν το αλάτι πάνω τους

Κολυμπήσαμε και παίξαμε αρκετή ώρα εδώ, ειδικά τα παιδιά. Εγω πραγματικά την απόλαυσα, παρόλο που οι πολύ ρηχές θάλασσες δεν με ενθουσιάζουν τόσο. Κυρίως την απόλαυσα γιατί ήταν ζεστή σε αντίθεση με όλες τις προηγούμες που ήταν "αρκετά δροσερές". Μου κάνει μεγάλη εντύπωση που υπάρχουν τόσο κοντά τόσες παραλίες οι οποίες διαφέρουν μεταξύ τους. Για παράδειγμα, εδω ρηχά, δίπλα στο Καραβοστάσι, βαθιά. Εδω ζεστά, δίπλα στο Καραβοστάσι, κρύα. Εδω σκούρα άμμος, δίπλα ξανθιά άμμος. Και τι χωρίζει τις δυο παραλίες...μια μικρή γλώσσα γής.

Τσίμπησα κάτι και έκατσα κάτω απο την ομπρέλλα να απολαύσω το καφεδάκι μου. Η γυναίκα μου και τα παιδιά ακόμα έπαιζαν μέσα στη θάλασσα. Εχω την υποψία οτι ενα μικρό υπνάκο τον πήρα αλλά δεν είμαι και τόσο σίγουρος.

Στην αριστερή άκρη της παραλίας υπήρχε ενα μικρό λιμανάκι. Πήρα τη φωτογραφική και πήγα μια βόλτα προς τα εκεί για να ξεμουδιάσω και λίγο. Μια τράτα έπαιρνε μπροστά εκείνη την ώρα καλύπτοντας με το θόρυβο της την ηρεμία της παραλίας. Ετοιμάζεται και αυτός για το καθημερινό μεροκάματο.

Καλά φάγαμε, καλά είπιαμε, καλά κολυμπήσαμε, ήρθε η ώρα να αποχωρήσουμε και να επιστρέψουμε στο δωμάτιο μας. Απο εδω είναι κανα τέταρτο η διαδρομή και τα παιδιά, μετά απο λίγα χιλιόμετρα και μια ολόκληρη μέρα στην θάλασσα, κλείσαν τα μάτια τους απο την κούραση. Να σας πω την αλήθεια και εγω ήμουν κουρασμένος οπότε σκέφτηκα να δώσω το αμάξι στην γυναίκα μου να οδηγήσει. Όμως γυρνώντας να της πω την σκέψη μου, είδα οτι και αυτή κοιμόταν. Οπότε ο κλήρος έπεσε σε σένα και με τα στιβαρά μου χέρια και τις καταπληκτικές μου οδηγικές ικανότητες οδήγησα όμορφα και απαλά την οικογένεια στο δωμάτιο. Σαν αντάλαγμα μπήκα πρώτος για ντούζ!

Το βράδυ κατεβήκαμε στην Πάργα για να φάμε αλλά κυρίως να βρούμε κάποιο μαγαζί με αναμνηστικά για να πάρουμε μια και αύριο ήταν η τελευταία μέρα μας και δεν θέλαμε να τα αφήσουμε όλα για την τελευταία στιγμή. Ψάξε, ψάξε, βρήκαμε ωραία δωράκια για να αγοράσουμε. Και πραγματικά εχει πολύ ωραία πράγματα να δεις και να αγοράσεις σε πολύ καλές και τίμιες τιμές. Οι ντόπιοι είναι όλοι πολύ ευγενικοί και πρόθυμοι να σε εξυπηρετήσουν και να σε βοηθήσουν σε οτι χρειαστείς. Τα μαγαζιά είναι αρκετά γουστόζικα και με μεγάλη ποικιλία. Μπορείς να βρεις τα πάντα, απο τσάντες, παπούτσια, ρούχα και ενα σωρό άλλα πράγματα.

Γυρνώντας και ψάχνωντας στα μαγαζιά μας πήρε λίγο αργά αλλά το θέαμα της πανσεληνού στον καλοκαιρινό ουρανό μας αποζημίωσε για άλλη μια φορά. Σήμερα βρήκαμε και ενα πολύ ωραίο ιταλικό εστιατόριο και φάγαμε και φάγαμε ωραίο και νόστιμο φαγητό. Απο οτι είδα σε ενα τοίχο το συγκεκριμένο μαγαζί εχει πάρει διάφορα βραβεία για το σερβις και το ωραίο φαγητό. Μην με ρωτήσετε πως το λένε το μαγάζι, δεν θυμάμαι. Για την ακρίβεια δεν θυμάμαι τι έφαγα χθες, θα θυμάμαι το όνομα του μαγαζιού; Είσαστε καλά;

 Αποκαμωμένοι και κουρασμένοι, σπρώχνωντας ο ενας τον άλλο για να προχωρήσει, επιστρέψαμε στο δωμάτιο και πέσαμε σαν τούβλα για ύπνο.

Τέταρτη μέρα διακοπών

Τελευταία μέρα των διακοπών μας σήμερα και δεν αγχωθήκαμε ιδιαίτερα να σηκωθούμε. Άλλωστε σήμερα θα πηγαίναμε στην παραλία Σαρακήνικο το οποίο απέχει γύρω στα 10 λεπτά απο το δωμάτιο μας οπότε με μια γκαζιά θα ήμασταν εκεί. Ο δρόμος προς τα εκεί είναι αρκετά στενός και εχει πολλές και κλειστές στροφές. Χρειάζεται πολύ προσοχή γιατί δεν έχεις ορατότητα και αν συναντηθείς με άλλο αυτοκίνητο ισα ισα χωράτε να περάσετε και οι δύο. Περνώντας μέσα απο πυκνούς ελαιώνες και αρκετά απότομα κατηφορικά κομμάτια, φτάσαμε στην παραλία. Μια μικρή παραλία με λίγο χώρο για πάρκινγκ.. Ευτυχώς φτάσαμε πρωί και βρήκα να παρκάρω το αμάξι κάτω απο ενα δέντρο με αρκετή σκιά. Στην παραλία υπήρχαν 2 μαγαζιά για να πάρουμε καφέ και να φάμε κάτι αν θέλουμε. Το ενα είχε και πισίνα αλλά είναι κλεισμένο για ενα γάμο σήμερα και δεν επιτρεπόταν η είσοδος στο κοινό. Στεναχώρια μας μεγάλη, είχαμε τόσο ωραία θάλασσα μπροστά μας! Ξερετε τώρα...μπρατσάκια, αντιηλιακό και φύγαμε!

Αυτό που μου αρέσει σε όλες τις παραλίες που πήγαμε μέχρι τώρα είναι η ηρεμία και η ησυχία που επικρατεί. Δεν υπάρχει δυνατή μουσική να παίζει και να σε κουφαίνει. Μουσική θα ακούσεις μόνο αν πας στα μαγαζιά να πάρεις ενα καφέ, ενα αναψυκτικό. Μόνο εκεί, και αυτή σε χαμηλή ένταση. Είναι τόσο ωραία, τόσο γαλήνια, πραγματικά σε αυτές τις παραλίες απολαμβάνεις το μπάνιο και τη θάλασσα. Και πραγματικά ηρεμείς...χαλαρώνεις...ξεκουράζεσαι. Αφήνεις πίσω τις όποιες σκοτούρες και βάσανα και αναζωογονείσαι. Ξανανιώνεις.

Όπως σε όλες τις παραλίες, ετσι και σε αυτή πήγα μια βόλτα μέχριτην άλλη άκρη της. Στο τέρμα υπάρχει μια τσιμεντένια σκάλα που οδηγεί σε ενα μαγαζί ακριβώς πάνω απο την παραλία. Απο εδω εχεις πανοραμική άποψη της παραλίας και πολύ ωραία θέα. Αξίζει να έρθετε μέχρι εδω.

Απολαύσαμε το μπάνιο μέχρι που μεσημέριασε. Παρόλο που είχαμε φέρει μαζί μας κάτι για να φάμε, τα παιδιά μας ζήτησαν να πάμε στην πισίνα του Tango Bar που είχαμε επισκεφτεί την πρώτη μέρα των διακοπών γιατί ήθελαν να παίξουν στην πισίνα. Δεν είχαμε λόγο να μην τους κάνουμε το χατίρι και ετσι μαζέψαμε τα πραγματά μας και φύγαμε απο την παραλία.

Δεν έχει κίνηση ο δρόμος της επιστροφής και φτάσαμε σχετικά γρήγορα εκεί. Δεν δυσκολευτήκαμε και στο πάρκινγκ, βρήκαμε δίπλα στο μαγαζί. Πιάσαμε ενα τραπέζι κάτω απο μια ωραία σκιά και τα παιδιά την έπεσαν στην πισίνα για μπάνιο και παιχνίδι. Παραγγείλαμε και κάτι να φάμε μια και την πρώτη μέρα είχαμε μείνει πολύ ικανοποιημένοι απο το σέρβις και το φαγητό. Και είπιαμε και παγωμένη μπυρίτσα! Αχ, τι δροσιά της νά'χετε.

Μετά το φαγητό χαλαρώσαμε λίγο και κατά τις 16:00 επιστρέψαμε στο δωμάτιο μας. Έκανα πάλι πρώτος μπάνιο και ξάπλωσα να ξεκουραστώ αλλά δεν είχα όρεξη για ύπνο. Κάτι που ήταν η τελευταία μέρα, κάτι που δεν είχα βρεί χρόνο να βγώ με την φωτογραφική μηχανή να βγάλω φωτογραφίες, σηκώθηκα και έφυγα για φωτογραφική εξερεύνηση. Ήξερα που θα πάω, το έβλεπα τόσες μέρες να στέκεται επιβλητικό πάνω απο την Πάργα, είχα δεί και πως θα πάω εκεί. Πήρα το αμάξι και έφυγα να πάω μια βόλτα στο κάστρο της Πάργας περνώντας μέσα απο τα στενά και γραφικά σοκάκια της άνω πόλης.

Ο δρόμος που οδηγεί στο κάστρο ξεκινάει λίγο μετά την διασταύρωση για την παραλία του βάλτου. Εϊναι πολύ στενός, ίσα που χωράει ενα αμάξι για αυτό πάρκαρα το δικό μου κάτω απο μια ελιά και ξεκίνησα με το πόδια την εξερεύνηση. Ο δρόμος είναι κατηφορικός με ενα πολύ στενό πεζοδρόμιο αλλά καταπληκτική θέα απο την δεξιά πλευρά προς την παραλία του βάλτου. Κοιτώντας προς τα κάτω βλέπεις τους ανθρώπους τόσο μικροσκοπικούς, μικρά μυρμήγκια που πηγαίνουν δεξιά και αριστερά και κολυμπούν απολαμβάνοντας τον ήλιο και τη φύση. Το μάτι φτάνει τόσο μακρυά που φαίνονται πεντακάθαρα οι Παξοί και Αντίπαξοι.

Η άνω πόλη μου θυμίζει τις ελληνικές ταινίες του '60 και του '70. Παλιά σπίτια, όμορφα διατηρημένα και φρεσκοβαμένα, στενά σοκάκια και μικρές αυλές σε κάνουν να νιώθεις μια νοσταλγία για τα παλιά χρόνια. Όμορφα, μικρά, γουστόζικα μαγαζάκια σε προδιαθέτουν ευχάριστα, άλλα κρυμμένα κάτω απο την σκιά των δέντρα και άλλα με απίστευτη θέα προς τη θάλασσα. Μια ησυχία επικρατεί και μόνο το σφύριγμα του ανέμου ακούγεται στα αφτιά μου. Δύο σκυλιά μαλώνουν για ενα κόκκαλο, μια γάτα έχει ξαπλώσει στον ήλιο, στην μέση του δρόμου και δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται για τίποτα γύρω της. Ο δρόμος στενεύει και στα βάθος φάνηκαν τα τείχη του κάστρου. Δεν αργώ να φτάσω στην είσοδο, τα σπίτια σχεδόν κολλητά πάνω του μοιάζουν να έχουν κουρνιάσει και να αποζητούν την προστασία του. 

Η πανέμορφη τοποθεσία της πόλης ήταν η αιτία να βρίσκεται συνεχώς σε αλλεπάλληλη κατοχή απο τους Μυκηναικούς χρόνους μέχρι και την ενσωμάτωση της στο Ελληνικό κράτος. Η ύπαρξη της πρώτης πόλης εμφανίζεται γύρω στο 1320 μ.Χ. όπου γίνεται αντικείμενο συναλλαγής μεταξύ Βενετών και Δεσποτάτου της Ρωμανίας. Από ιστορικό του Βυζαντίου, κατά πάσα πιθανότητα, τον Ιωάννη Κατακουζηνό το 1377 μ.Χ. αναφέρεται ότι η Πάργα ήταν μια απο τις πιο οχυρές πόλεις της Ηπείρου. Ήταν κτισμένη στο λόφο Πεζόβολος, που σήμερα σώζονται σκόρπια ερείπια και ονομάζονται Παλαιόπαργα. Η πρώτη της ονομασία ήταν Παράγειρος ή Παραγαία απο τη σλαβική λέξη parg που σημαίνει λιμάνι. Στη σημερινή της τοποθεσία κτίστηκε το 1365 μ.Χ. μαζί με το κάστρο και βρισκόταν τότε υπό την προστασία των Νορμανδών.

Περνάω την κεντρική πύλη του κάστρου και προχωρώ προς τα μέσα. Η βουή της πόλης χάνεται, όλα είναι πιο ήσυχα εδώ. Στο βάθος, στην σκιά των ψηλών δέντρων, ενα μεγάλο πέτρινο κτίριο με καρέκλες και τραπεζάκια απέξω. Είναι μια καφετέρια ανοιχτή για το κοινό. Νόμιζω οτι είναι το πιο ωραίο μέρος που εχω δει στην περιοχή. Απο εδω η θέα προς την πόλη και τα νησάκια είναι μαγευτική. Ενα δροσερό αεράκι φυσάει και το μόνο που ακούγεται είναι ο ψίθυρος του ανέμου και τα τιτιβίσματα των πουλιών. Ενα τύπος απολαμβάνει τον καφέ και το τσιγάρο του και μια κοπέλα φαίνεται απορροφημένη απο κάποιο μυθιστόρημα. Πλησιάζω προς την άκρη του κάστρου και...ω...η θέα είναι μαγική. Κάθομαι σε μια μεγάλη πέτρα στην ακρη του τείχους και απολαμβάνω την ηρεμία και τη γαλήνη του τοπίου. Σαν βασιλιάς στον πανύψηλο θρόνο του παρακαολουθώ τους ανθρώπους, μικροσκοπικές τελίτσες που γυροφέρνουν μεσα στα στενά της Πάργας. Καραβάκια πανε και έρχονται ασταμάτητα μεταφέροντας τουρίστες και προιόντα.. Δεν χόρταινω με τίποτα το τοπίο.

Πρέπει να πέρασε κανα μισαώρο χωρίς να το πάρω είδηση, ετσι απορροφημένος που ήμουν απο την ομορφιά και τη γαλήνη του τοπίου. Αποφάσισα να εξερευνήσω λίγο το κάστρο. Παρόλο που δεν βλέπω πινακίδες καθοδήγησης, θα ψάξω να βρω το δρόμο προς το ψηλότερο σημείο του, εκεί που κάθε μέρα ανεμίζει πάνω σε ενα ψηλό ιστό η ελληνική σημαία. ορατή απο παρά πολή μεγάλη απόσταση και σήμα κατατεθέν του κάστρου.  Όμως θέλει προσοχή στα σοκάκια, τα πέτρινα σκαλοπάτια γλυστρούν πολύ. Ο δρόμος προς την κορυφή δεν ξέρω ποιος είναι. Συχνά συναντάω διασταυρώσεις και προσπαθώ να καταλάβω προς τα που θα πάω στήνωντας αυτί να καταλάβω απο που ακούγεται ο αέρας. Δεξιά και αριστερά μου παλιά σπίτια και υποδομές του κάστρου, άλλα ψιλοεγκατελειμένα και άλλα να είναι υπο αναστήλωση. Κάπου βλέπω μια τρύπα στον τοίχο και μόνο τότε αντιλαμβάνομαι πόσο ψηλά εχω ανέβει.

Η βουή του ανέμου δυναμώνει, είμαι σίγουρος οτι πλησιάζω στην κορυφή. Ακούω και το πλατάγισμα της σημαίας που κονταροχτυπιέται με τον άνεμο. Είμαι κοντά....και να, φάνηκε ενα άνοιγμα ανάμεσα στα κτίρια που βγάζει σε ενα πλάτωμα στην κορυφή του κάστρου. Πλησιαζώ με προσοχή ακουπώντας τα χέρια στο τοίχο γιατί ο άνεμος εδώ ψηλά είναι πολύ ισχυρός. Φτάνω στην άκρη και η θέα μου κόβει την ανάσα.

Ρούφηξα το γαλάζιο του ουρανού και το μπλέ της θάλασσας και πέρνω το δρόμο της επιστροφής γεμάτος υπέροχα αισθήματα και εικόνες απο αυτόν τον τόπο.

Για να είμαι ειλικρινής, οταν κλείσαμε τις διακοπές μας εδω, ήμουν επιφυλακτικός. Απο τις προηγούμενες εμπειρίες μου σε πολύ τουριστικούς προορισμούς ήξερα οτι σε ενα μέρος, με τόσο πολύ κόσμο κόσμο, δεν είναι εύκολο ούτε να φάς, ούτε να κινηθείς άνετα, ούτε να έχεις την προσοχή που θες απο τον κάθε καταστηματάρχη. Συνηθώς οι τιμές σε αυτά τα μέρη είναι υψηλές και το σέρβις οχι πάντα το ανάλογο. Στις δε παραλίες, πάντα γίνεται χαμός.

Εδω δεν αντιμετωπίσαμε κάτι τέτοιο. Άψογη εξυπηρέτηση όπου και να πήγαμε, φιλικότατοι και ευγενικοί άνθρωποι και καταστηματάρχες και στις παραλίες ξάπλωνες άνετα και χαλάρα, χωρίς πολύ βαβούρα και κόσμο. Αν με ρωτήσετε αν θα ξαναπήγαινα θα σας έλεγα "ασφαλώς". Να πάτε και εσείς, θα περάσετε ωραία και θα το ευχαριστηθείτε!

Σας ευχαριστώ για την παρεά μέχρι εδώ, να περνάτε καλά.